Thursday, January 19, 2017

nokkur einkennileg sorgareinkenni


Í janúar í 2016 tók pabbi minn sitt eigið líf. Við tóku mjög súrrealískir tímar hjá mér og fjölskyldunni minni og hefur sorgarferlið verið mismunandi hjá okkur öllum. Sum einkenni sorgarinnar gætu virðst einkennileg en eru þó alveg eðlileg. Hér fyrir neðan eru nokkur atriði sem ég hef fundið fyrir á þessu eina ári síðan pabbi minn dó.

Minni einbeiting
Einbeitingin hjá mér hvarf algjörlega. Ég hef alltaf verið mikill lestrarhestur en árið 2016 las ég ekki eina einustu bók mér til skemmtunnar. Ég einfaldlega hafði ekki einbeitinguna í það. Þegar ég byrjaði svo í skólanum í haust þurfti ég að hafa mig alla við að sinna náminu. Ég á það líka til að detta út og fá störu út í loftið. Þá heyri ég ekkert sem gerist í kringum mig og varla hægt að ná sambandi við mig.

Ótti við höfnun
Ótti við höfnun er eðlileg tilfinning. Ég held að langflestir upplifi þann ótta öðru hvoru. Á tímabili var ég þannig að ég þorði varla að biðja um neitt. Ég átti erfitt með hluti eins og að hafa samband við vinkonur mínar af fyrra bragði eða biðja kennarana mína um skilafresti á verkefnum. Ég sá alltaf fyrir mér að manneskjan yrði reið. Hvaða rétt á ég til að biðja um eitthvað? Að óttast höfnun er tilfinning sem er algjörlega eðlileg en er yfirleitt órökstudd tilfinning. Það var engin nema ég sjálf að segja mér að óttast að biðja um eitthvað. Það tók mig nokkurn tíma að læra að kyngja þessum ótta og átta mig á að ég á fullan rétt á að biðja um hluti.

Ótti við að missa fleiri
Að óttast að missa fleiri tengist á ákveðinn hátt því að óttast höfnun. Stærsta höfnun sem ég hef upplifað í mínu lífi er andlát pabba. Pabbi var maður sem fyrirleit sjálfsvíg. Hann sagði alltaf að það væri ekki rétta leiðin til að fara. Engum datt í hug að hann myndi fara svona en hið ómögulega getur gerst og það gerðist. Flestir hugsa "það gerist ekkert við mig eða mína". Það er ósjálfráð hugsun sem kemur í veg fyrir að fólk nagi á sér handarbökin af áhyggjum vegna ástvina á hverjum degi. Það er ekki nema í sérstökum aðstæðum sem fólki finnst rétt að hafa áhyggjur. Mér finnst alltaf rétt að hafa áhyggjur.

Að forðast að tala um sorgina
Sú manneskja sem ég tala hvað mest við um sorgina eða pabba yfir höfuð er mamma. Ef fólk spyr mig þá svara ég hreinskilnislega en ég hef aldrei verið týpan sem talar mjög opinskátt um tilfinningar sínar. Ástæðan fyrir því er einföld; mér finnst of erfitt að tala um sorgina og pabba og vil ekki að fólki líði óþæginlega ef ég fer að tala um hann. Að tala um hann við fólk er eitthvað sem ég þarf bara að æfa mig í.

Tilfinningarúnk yfir tilfinningaklámefni
Mér finnst pínu skrítið að segja þetta en ég hef oft átt mjög erfitt með að gráta, jafnvel í einrúmi þó mér finnist ég þurfa þess. Stundum er ég ekki búin að geta grátið í nokkrar vikur og fer svo að horfa á bíómynd eða þátt og þá allt í einu græt ég. Disney er tilfinningaklámefni, hverjum datt í hug að gera barnamyndir svona sorglegar? Ég mun örugglega aldrei skilja hvers vegna ég græt yfir Lion king og Mulan en ekki mínum eigin hugsunum.


Tilgangur þessarar færslu er einungis að koma hugsunum mínum á blað. Það er engin tilfinning rétt eða röng þegar kemur að sorg og sorgarferlið er mismunandi eftir hverjum og einum. Ég skrifa til að auðvelda mér ferlið sem er langt því frá að vera búið.

-Freydís






Sunday, January 1, 2017



Gleðilegt nýtt ár.

Fyrir árið 2016 setti ég mér það nýársheit að vera góð við sjálfa mig. Ég byrjaði árið með mjög brotna sjálfsmynd. Ég hafði orðið fyrir kynferðisofbeldi á árinu 2015 og glímdi einnig við átröskun. Ég ætlaði því að gera sjálfri mér þann greiða að taka mér pásu frá skóla og fara í meðferð við átröskuninni minni hjá átröskunarteymi Landsspítalans. Ég var varla byrjuð í meðferðinni þegar fjölskyldan mín varð fyrir því mikla áfalli að pabbi minn tók sitt eigið líf. Það má því segja að ég hafi ekki verið mjög bjartsýn fyrir árinu 2016.

Andlát pabba var eins og að verða undir valtara og þegar ég lít til baka finnst mér eins og ég hafi verið lömuð í nokkra mánuði. Á sama tíma var það eins og spark í rassinn fyrir mig að uppgötva hvað lífið er stutt. Veikindi pabba urðu mín helsta hvatning til að vinna í sjálfri mér. Ég gat ekki klárað átröskunnarmeðferðina en ég held ég hafi ekki þurft þess. Ég gat nýtt mér þau verkfæri sem mér höfðu verið gefin til þess að hífa sjálfa mig upp. Ég er kannski ekki “læknuð” af átröskun en hún er ekki eins stór hluti af mínu daglega lífi lengur.

Þótt árið 2016 hafi verið mjög erfitt þá var það ekki alslæmt. Ég held ég geti sagt að það hafi verið viðburðaríkasta árið í mínu lífi hingað til. Ég fór í þrjár utanlandsferðir, fyrst til Spánar með mömmu minni þar sem við höfðum það notalegt, svo til Noregs með mömmu, systur minni og systurdóttur minni þar sem við heimsóttum vini og ættingja og áttum mjög góðar stundir og að lokum fór ég til Finnlands á norræna ungmennaráðstefnu á vegum Amnesty international og var í heila viku að læra um réttindi flóttamanna. Ég fór líka á tónlistarhátíðirnar Eistnaflug og Norðanpaunk með kærastanum mínum og fleiri frábærum einstaklingum. Í haust byrjaði ég aftur í skólanum og náði öllum áföngunum mínum,  það hefur ekki gerst síðan ég var nýnemi. Það er eiginlega ekki hægt að segja að svo viðburðaríkt ár hafi verið ömurlegt þótt það hafi verið erfitt.          

Árið 2017 er enn óskrifað blað. Ég ætla mér að endurnýta nýársheit 2016 og halda áfram að vera góð við sjálfa mig. Til þess að skora smá á sjálfa mig í leiðinni langar mig að læra að láta ekki skoðanir annara hafa áhrif á mig. Maður er alltaf að reyna að bæta eitthvað hjá sjálfum sér og fyrir mér er það freistandi tilhugsun að geta gert það sem mig langar án þess að hafa áhyggjur af því hvað öðrum finnst um mig eða það sem ég geri.          

                                                                                                                                                                                                                                                               
-Freydís