Ég hef lengi haft áhuga á minimalískum lífsstíl og pirra mig oft á
því hvað ég á mikið af drasli. Það var aðeins nýlega sem ég fattaði að
síðastliðna 6 mánuði hef ég líklega verið minimalískari en nokkru sinni fyrr.
Í lok síðasta sumars seldi mamma húsið okkar og við tók tímabil á
meðan við biðum eftir að nýja íbúðin okkar yrði tilbúin þar sem við bjuggum
heima hjá föðurafa mínum og ömmu og deildum þar litlu svefnherbergi. Í
svefnherberginu var rétt pláss fyrir rúmið hennar mömmu, svefnsófa sem þjónaði mér
sem rúm, fataskáp sem við deildum og tvö náttborð. Ég hafði því ekki pláss
fyrir nærri því allt dótið mitt og ég held að það hafi verið nokkuð lærdómsríkt
fyrir mig.
Þegar við settum búslóðina okkar í geymslu gerði fjölskyldan mín
mikið grín af því að helmingurinn af dótinu væru kassar merktir fötum eða skóm
frá mér. Ég tók það auðvitað ekkert inn á mig enda föt og tíska áhugamál hjá
mér en áhugamál þróast og mitt áhugamál þróaðist frá því að vilja eiga eins
mikið af fötum og hægt er. Þó að fötin sem ég tók með mér í upphafi hafi aðeins
verið brotabrot af því sem ég setti í geymslu og ég hafi keypt mér nokkrar
nýjar flíkur á þessum 6 mánuðum þá hefur fataskápurinn minnkað um allavega
helming.
Ef ég pæli í því hvers ég hef mest saknað eru það þó alls ekki
fötin. Ég hef eiginlega komist að því að þau skipta mig voða litlu máli. Það
sem ég hef án efa mest saknað er rúmið mitt. Þá er ég bæði að tala um húsgagnið
og rýmið. Ég kann alltaf meira og meira að meta það að vera alein og ég sé það
í hyllingum að geta verið ein í stóra mjúka rúminu mínu með sængurnar mínar og
fullt af koddum bara að tjilla. Verja tíma með sjálfri mér án truflanna.
Þegar ég ímynda mér hvernig ég vil hafa herbergið mitt togast ég
alltaf nær einfaldleikanum. Ég hafði alltaf hugsað mér að fá mér kannski sófa,
vera með snyrtiaðstöðu og fataskáp yfir heilan vegg en núna held ég að ég vilji
hafa bara það allra nauðsynlegasta. Hvað það er hef ég ekki alveg fengið á
hreint en það kemur líklega í ljós.
-Freydís
